Iquitos

09/11/2016 Op naar Iquitos.
Om 1.30 uur vannacht werd ik wakker van een vreselijke chemische geur in mijn kamer. Eerst probeerde ik nog verder te slapen maar dat lukte niet want de geur was heel indringend. Geen idee waar het vandaan kwam. Toen op mijn balkonnetje gaan staan maar daar hing dezelfde vieze geur. Dat maakte dat ik mij maar meteen aangekleed heb en TV ben gaan kijken. Het nieuws was dat Trump de nieuwe president is…….. time will tell. Ik heb er niet echt een mening over want Hillary lijkt mij ook niet de beste president ever. Misschien gaat Trump wel voor verrassingen zorgen….goede verrassingen hoop ik.

Om 3 uur was de taxi er en werden mijn 2 koffers, van 20 kilo elk, naar beneden gesjouwd door de nachtwaker, uiteraard voor een tip. Alles in de taxi en op weg naar het vliegveld. Wat ’n opluchting om ’s morgens vroeg door Lima te rijden. Ik raad het iedereen aan. Wel met een betrouwbare taxichauffeur uiteraard! Binnen 20 minuten waren we op het vliegveld, terwijl ik er op de heenweg om 20.00 uur meer dan een uur over gedaan heb. Een ritje vanaf het vliegveld kost 50 soles en vanaf het hotel naar het vliegveld 40 soles; ik begrijp nu waarom ;-)

Toch maar ontbeten op het vliegveld alhoewel dat echt afschuwelijk duur is, maar goed, nu heb ik nog wat geld. Over 3 maanden zal dat wel anders zijn. Gelukkig heb ik in Iquitos een huurhuisje en kan ik zelf boodschappen doen, dat maakt het leven stukken goedkoper.

Ik verheug me op het weerzien met Bowie en Vio en de kleine Kaya, maar ook met alle andere mensen die ik tot mijn vrienden reken – zoals Gladis en haar familie en Nancy en haar familie en nog zoveel anderen. Ben benieuwd hoe het met de kindertjes is die in het weeshuis zaten en ter adoptie zouden gaan. De kleine Marielita uit mijn melkproject en haar broertjes.

Zoveel te doen maar ik heb er zin in en zie wel.

16-11-2016 In Iquitos
Vandaag een week geleden ben ik in Iquitos aangekomen. Zoals altijd stonden Bowie, Violeta en de kleine Kaya me alweer op te wachten en allemaal waren we blij elkaar weer te zien. konden we naar mijn huisje. Het huis is veel groter dan het leek op de fotoos die Bowie me gezonden had. Beter dan andersom zullen we maar zeggen. Hieronder een paar fotoos. Ik ben blij eindelijk weer een vaste plek te hebben en dat naast lieve vrienden. Geeft een veilig gevoel!

Eigenlijk heb ik helemaal niet aan Iquitos hoeven wennen – behalve dan aan de temperatuur. Het is dezer dagen extreem heet, zelfs de Iquitenen zweten zich rot, ongeveer zo’n 33 tot 35 graden elke dag en het koelt nauwelijks af in de nacht. Ik zweet me rot, alhoewel het al minder begint te worden nu na 1 week.

Iquitos is wel veranderd. De verkeerschaos is vele malen groter geworden; meer gewone auto’s maar ook meer motorcarro’s dan ooit. Ook zie ik veel meer armoede. Het lijkt wel of het slechter gaat met de economie in Iquitos. Vele winkels zijn half leeg en hebben de artikelen niet meer die ze vroeger verkochten. Alles is duurder geworden maar voor de meeste buitenlanders nog altijd vele malen goedkoper dan in hun eigen land. Wel zijn er grotere zaken bijgekomen zoals Saga Falabella, een grote modeketen die daarnaast ook andere schoenen en accessoires verkoopt. Ik ben er nog niet binnen geweest maar ken de winkel vanuit Lima. Het grote warenhuis Quispe (een soort V&D) heeft ook aardig uitgebreid en verkoopt eigenlijk alles wat je zoekt. Misschien dat de detailhandel daaronder lijdt? Net als bij ons, dat de kleine winkeltjes kapot gingen door de grote supermarkten en warenhuizen….. Iquitos loopt met alles zo 30 jaar achter, behalve met telefoons, computers en tv’s  Het internet werkt niet altijd even goed. Er zijn dagen dat ik mijn email niet geopend krijg. Gelukkig word ik meestal vroeg wakker en kan dan rustig even computeren.

Hieronder wat fotoos van mijn huisje en mijn tuintje.